De Republiek Botswana is een geheel door land omgeven land, met ruim 1,5 miljoen inwoners. Het vroegere Britse protectoraat werd in 1966 een onafhankelijke republiek. De hoofdstad en grootste stad van het land is Gaborone. Botswana bestaat voor een groot gedeelte uit een dorre hoogvlakte (± 1000m hoog); in het oosten zijn heuvels. De Kalahari-woestijn strekt zich uit over het zuiden en westen. Door het noordwesten stroomt de rivier Cubango, alwaar zich een reusachtig moerasland bevindt. Het Okavangomoeras is 20.000 km2 groot. De rivier treedt in de regentijd, meestal in mei, buiten zijn oevers en zet dan 13.000 km2 land onder water. Hoewel het water merendeels snel verdampt dan wel wegzijgt in de zandige bodem, blijft er voldoende over voor een netwerk van heldere beekjes, lagunes en draslanden, waardoor het landschap zich weldra tooit met groen. Hierdoor worden dromme herbivoren aangetrokken, op de hielen gevolgd door leeuwen en luipaarden. In het rietland leeft de sitatoenga, een antilope die van nattigheid houdt en door zijn wijd uitstaande hoeven goed op de zachte modderbodem kan lopen. De enige bekende mineralen in het land op het tijdstip van de afhankelijkheid waren mangaan, wat goud en asbest. Sindsdien zijn er grote nikkel- en koperbronnen gevonden, evenals zout en sodaas (de Makgadikgadi Pan in het noorden). Tevens zijn er enorme steenkoolmijnen, evenals bronnen voor antimoon, zwavel, plutonium en platina. Toch zijn de drie diamantmijnen van Botswana het belangrijkste voor de economie en zij vertegenwoordigen een van de grootste diamantreserves in de wereld.
Hoewel de minerale rijkdom van Botswana het land tot één van de rijkste naties van zuidelijk Afrika heeft gemaakt, blijft de hoge werkloosheid een groot probleem. Botswana blijft zwaar afhankelijk van Zuid-Afrika vanwege zijn geheel door land omgeven positie. Door zijn geografische ligging en geschiedenis heeft Botswana al lang nauwe economische banden met Zuid-Afrika. De Southern Africa Customs Union (SACU), gevormd door Botswana, Lesotho, Swahililand, en Zuid-Afrika, en opgericht in 1910, is de werelds oudste douaneverbond. Botswana is momenteel aan het onderhandelen met de Europese Unie om een Economisch Partnership Agreement te bewerkstelligen als onderdeel van de Southern African Development Community (SADC).
Woensdag 18 april, van Lennard en Claar uit Wasso een e-mail ontvangen.
Het ziekenhuis Wasso heeft 1 set accu's en heeft er nog drie nodig. Voor dit doel probeert Jan geld bijeen te fietsen.
Op de Home of Sponsor/donateur pagina kunt u het bericht van Lennard lezen.

 

TdA verslag, dag 96-103

!!!ELEPHANT ENCOUNTER OF THE FIRST KIND!!!

"Olifant Snelweg" zo wordt dit deel door Botswana door de Tour d"Afrique organisatie genoemd omdat je absoluut olifanten naast of op de weg die wij fietsen, van Kasane via Nata, naar Maun, tegenkomt. Afgezien van deze mogelijke ontmoeting is de tocht door dun bevolkt Botswana niet erg opwindend, mooi weer, goede kwaliteit vlakke wegen langs de Kalahari woestijn in het noorden en westen, en erg belangrijk, bijna altijd wind in de rug. Hierdoor worden de dagelijkse lange afstanden (160 tot 210km) snel afgelegd. Op de kaart lijkt het of de Kalahari woestijn het grootste deel van Botswana bedekt, maar deze "woestijn" is vooral begroeid met lage bomen en struiken. Dat is tenminste de indruk die ik vanaf mijn fiets krijg. Ideaal olifantgebied wordt er gezegd en ook, omdat er water aanwezig is voor deze grote dieren.

Een paar deelnemers hebben het geluk om op de eerste dag al een kudde olifanten te zien. Het enige dat ik zie is een dood baby-olifantje langs de kant van de weg. Later die middag komt een "ranger" langs in ons kamp om te vertellen dat de moeder van dit diertje nogal geagiteerd is en dat we extra voorzichtig moeten zijn als we olifanten zien. Ik krijg mijn "olifant" op de tweede dag na Kasane, op weg naar Nata, te zien. Na een snelle ochtendrit verlaten het tandemteam en ik de lunchplek vroeger om zo een voorsprong op het snelle race-peleton te krijgen zodat we in hun wiel kunnen springen als ze voorbij rijden. Het duurt niet lang of Joash roept "overstekende olifant" en we zien een reusachtige bul, zo'n honderd meter voor ons, het struikgewas uitkomen en de weg oversteken. Hij torent boven de weg uit en lijkt wel drie verdiepingen hoog, met grote witte slagtanden. Hij kijkt naar ons als we dichterbij komen, maar loopt het hoge gras in aan onze kant van de weg. Hij draait z'n achterste naar ons toe en kijkt over z'n linkerschouder om te zien wat wij doen. De tandem rijdt hem voorbij, ik heb m'n camera gepakt en al een foto genomen en veronderstel, als zovelen op deze tocht, dat hij het vervelend vindt om gefotografeerd te worden en komt, als ik voorbij fiets, luid trompetterend en met flapperende oren op mij afrennen. Vanaf mijn fiets, klaar om weg te sprinten, richt ik m'n camera neem een tweede foto en sprint naar veiligheid. De volgende twee dagen naar Maun geen enkele olifant gezien, behalve een kudde olifanten die een kilometer van ons vandaan de weg oversteken, en tegen de tijd dat wij er zijn niet meer te zien zijn.

Dag 99, TEAM TIJDRIT

Om de eentonigheid te doorbreken heeft de TdA staf dag 99 een niet-race dag verklaard en hebben een team tijdrit over 40km ingelast. Een speciaal verzoek gaat uit naar de niet-racers om hier aan mee te doen. De meesten doen dit met als resultaat 7 teams van 4 fietsers per team. De teams zijn door de staf zo evenwichtig mogelijk samengesteld, gebaseerd op verwachte snelheid en voorgaande resultaten. Ik zit in het team met Adrie (Holland en in eerste plaats), Nels (Vancouver, af en toe een sterke en snelle fietser), en Alan (Montreal, de oudste deelnemer in Nairobi erbij gekomen). De regels zijn eenvoudig, start met 4 rijders, rijd zo snel mogelijk naar de finish 40km verderop en de tijd wordt vastgesteld als de derde rijder over de finishlijn komt, een rijder kan afvallen.
De avond ervoor maken we onze fiets klaar voor dit belangrijke evenement. Adrie gebruikt duct-tape om z'n achterwiel in een disc-wiel te veranderen. Nels bedenkt een manier om de competitie af te schrikken: stukken karton die tegen onze spaken slaan als we rijden. Alan en ik veranderen onze wielen in drie-spaak wielen met duct-tape. Alan komt met een van zijn "kostbare" rollen toiletpapier om slingers te maken die we aan onze handvaten, zadels en helmen vastmaken. Vol verwachting gaan we 's avonds laat naar bed. De volgende ochtend breekt aan met stralend zonlicht, de teams doen hun rek- en strekoefeningen en maken zich klaar voor de rit tegende klok. Dan roept Alan ons team bij elkaar voor het teamlied, duidelijk beinvloed door de toiletpapierslingers, dat hij 's nachts heeft geschreven. Hij begint te zingen en het team valt hem bij met het refrein:

We're Team Cycle Racing and pooh,
If not racing we're on the loo,
We shit in our races,
In other teams faces,
And cry "let's go crap, let's go".

As a team our strategy is clear,
If another team looks like it's near,
We let go our load and shit in the road,
So they slip and slide in the goo,
And we cry "let's go crap, let's go".

And when our racing is through,
We sit on our communal loo,
The rafters we ring,
As our praises we sing,
And shout "let's go crap, let's go".

Na de start windt het toiletpapier zich rond mijn casette en we verliezen zoveel tijd om het eraf te krijgen, dat we uiteindelijk derde worden. Alan, onze vierde man verliezen we al vroeg in de race, maar zijn aankomst is glorieus: "mooning" over de finishlijn. Ach, ach die Canadezen!

In Maun hebben we een rustdag (dag 100!) voordat de lange tocht naar de Namibische grens en door naar Windhoek begint. Maun is het vertrekpunt voor safari's naar de beroemde Okavango Delta en de verschillende wildparken in de omgeving. De Okavango Delta is een laagliggend gebied grenzend aan de noordwest kant van Maun. Jaarlijks stroomt de Cubango River, die het water van de regenval in Angola krijgt, naar dit gebied. Rond augustus heeft de delta meestal het hoogste water niveau bereikt, om daarna geleidelijk in het onderliggend zand weg te zakken. Het is dus een rivier die niet in zee loost! Door het aanwezige water is er een overvloed aan wilde dieren in het droge seizoen, en vogels en planten in het korte natte seizoen. Aangezien we niet veel tijd hebben huren we een vliegtuigje (5 personen + piloot) om toch een idee te krijgen van het gebied. Vanuit de lucht zien we dat dit jaar de delta eerder volloopt, dan gewoonlijk, door de zware regenval in het noorden, maar er zijn nog volop olifanten, giraffes, lechwes (gazelle in watergebied) en buffalo's.

Dag 101-103, we rijden van Maun naar de grenspost Buitepos net over de grens in Namibië. Lange ritten van 140 to 210km over oninteressant terrein.
In Botswana komt de zon om 7:00 uur op, licht genoeg om te gaan fietsen. Om op tijd klaar te zijn sta ik om 5:00 uur op, ochtend ritueel, ontbijt, tent neerhalen en alles in de rode doos stoppen die beschikbaar is voor onze bagage. De meeste handelingen worden in het donker uitgevoerd met als enig licht een "mijnwerkers" lamp. Na de start fietsen we meestal in een goed tempo van 30 tot 33km/u naar de lunchstop op 90km. Hier komen we tussen 9:30 en 10:00 uur aan. Na 30 tot 45 min. vertrekken we weer om de resterende 70km af te leggen naar de finish. Vaak hebben we dan zij- of tegenwind. De rit wordt nu ook feller omdat de racers om een goede positie vechten en op hun hoede zijn voor vluchtpogingen. Omdat ik me weer goed voel en sterke benen heb, kan ik door effectief in een wiel te rijden de groep bijhouden; en kan zelfs mijn (kortere) beurt aan het hoofd van het voortsnellende peleton nemen dat nu nog uit 6 racers bestaat. Voor de finish gaan Adrie en Chris er meestal vandoor, soms gevolgd door een ander, maar niet door mij en samen met de rest rijd ik door naar de finish en sprint om de eer van de 3de, 4de, 5de of 6de plaats. We hebben veel plezier en op deze manier vliegt de tijd om en zijn al bij de finish rond een uur of twaalf. Tijd om te eten en drinken, tent in de schaduw opzetten, uitrusten, strekoefeningen, in het logboek schrijven, etc. Rijders bijeenkomst waar de volgende dag wordt besproken, om 18:00 uur eten, rond 19:30 uur ga ik naar mijn tent en naar bed om van de dagelijkse routine bij te komen. In de 5 dagen tussen de rustdagen worden mijn fietsspieren steeds stijver en vermoeiender aangezien de hersteltijd op mijn leeftijd niet meer genoeg is.

Dag 103 gaan we de grens Botswana/Namibië over en brengen de nacht door op een truckstop/camping. Nog twee dagen naar Windhoek, twee rustdagen, 5 dagen naar AiAis in de Fish River Creek omgeving en dan de laatste 7 dagen naar Kaapstad. Het einde van onze fietstocht van noord naar zuid, over het Afrikaanse continent, is in zicht. Ik voel me goed, ik ben nog steeds een E(very) F(...ing) I(nche)-er, heb ontzettend veel van Afrika gezien en sta nog steeds op de vierde plaats in het race peleton. Wat wil een mens nog meer ?!

Verslag uit Windhoek tijdens rustdag, zondag 29 april.
Het verhaal over mijn wedervaren van Livingstone (Zambia) naar hier is met enige moeite tot stand gekomen omdat de rit door Botswana lang, vlak, onveranderende omgeving, "boring" was. Wij moesten lange afstanden afleggen, tussen de 155 en 210km per dag. Dat ging wel snel in het race-peleton, waar ik mij op deze weg zonder klimmen goed kon handhaven en iedere dag bij de eerste 5 finishde (tweemaal zelfs derde). Je moet je het volgende daarbij voorstellen: ik sta iets voor vijven op, wasroutine, ontbijt, pak alles in de rode doos, en om 6:30 uur gaan wij, de stuk of 8 racers die er nog over zijn, van start. Wij rijden dan in een tempo van net boven de 30km/u naar de "lunch" op, zeg, 90km waar wij al om 9:30 aankomen. De lunch is dus eigenlijk een tweede ontbijt. Na 30 tot 45 min. dan nog zo'n 70km fietsen, weer in een fors tempo en nu vaak met zij- en tegenwind naar de finish, waar wij tussen 12:00 en 13:00 uur al aankomen.
En, belangrijker, ik voel mij weer helemaal fit en sterk! De lastige periode in Malawi, door de plasbuis/blaas infectie en de daarom ingenomen antibiotica die maar langzaam uit je lichaam verdwijnen, is achter de rug en voorbij. Wel ben ik na 5 dagen van fiks doorrijden aardig (spier)moe, dwz. benen, billen en onderrug herstellen zich niet voldoende tijdens de middag- en nachtrust. De volgende ochtend is alles nog aardig stijf en pijnlijk, dit ondanks het rekken/strekken dat ik doe en de been/bil massge die ik mijzelf toedien. Daar zijn dan de rustdagen voor!