ETIOPIE Reisverslag (1) : dag 28 t/m 37
Ethiopië
Ethiopië beslaat een gebied van 1.127.127 km2, waarvan 0,7% water, en heeft naar schatting 75 miljoen inwoners. Het derde meest dichtbevolkte land van Afrika.
Ethiopië wordt ingesloten door Eritrea, Djibouti, Somalië, Kenia en Sudan. 
De hoofdstad, Addis Abeba, is centraal gelegen en is omgeven door een uitgestrekt en vruchtbaar hooggebergte. Ethiopië is niet alleen één van de oudste naties van de wereld, maar ook de één na oudste christelijke natie (sinds de 4de eeuw A.D.). In het Tana-meer ontspringt de Blauwe Nijl en de eveneens in Ethiopië ontspringende Tekeze-rivier die samen, met de Witte Nijl, de Nijl vormt. Het land heeft nog een grote hoeveelheid inheemse diersoorten zoals de Gelada baviaan, de Walia Ibex (een soort wilde geit) en de Ethiopische wolf. De Ibex en de wolf (ernstig bedreigd) komen alleen in het hooggebergte (boven de 2500 m) voor. Ethiopië heeft een zeer jonge en explosief groeiende bevolking, dit ondanks de recente hongersnoden.
Ethiopië beslaat een gebied van 1.127.127 km2, waarvan 0,7% water, en heeft naar schatting 75 miljoen inwoners. Het derde meest dichtbevolkte land van Afrika.
Ethiopië wordt ingesloten door Eritrea, Djibouti, Somalië, Kenia en Sudan. De hoofdstad, Addis Abeba, is centraal gelegen en is omgeven door een uitgestrekt en vruchtbaar hooggebergte. Ethiopië is niet alleen één van de oudste naties van de wereld, maar ook de één na oudste christelijke natie (sinds de 4de eeuw A.D.). In het Tana-meer ontspringt de Blauwe Nijl en de eveneens in Ethiopië ontspringende Tekeze-rivier die samen, met de Witte Nijl, de Nijl vormt. Het land heeft nog een grote hoeveelheid inheemse diersoorten zoals de Gelada baviaan, de Walia Ibex (een soort wilde geit) en de Ethiopische wolf. De Ibex en de wolf (ernstig bedreigd) komen alleen in het hooggebergte (boven de 2500 m) voor. Ethiopië heeft een zeer jonge en explosief groeiende bevolking, dit ondanks de recente hongersnoden.feb.13 Vanochtend zijn wij uit Gonder, de voormalige hoofdstad van Ethiopië, vertrokken waar wij van twee welverdiende rustdagen hebben genoten. Ik heb mijzelf de luxe van een kamer in het Goha Hotel gepermiteerd, weg van het straatlawaai, de viezigheid en de stank. Het Goha Hotel is gelegen op een 2470m hoge klif en ziet uit over de stad Gonder. De stad werd gesticht in 1635 door koning Fasilidas en was 250 jaar de keizerlijke hoofdstad. Gonder is vooral bekend door zijn 17de eeuwse kastelen, paleizen en de prachtig gedecoreerde kerk van Debre Birhan Selassie. Vandaag de dag is Gonder één van de grootste en meest indrukwekkende steden van Ethiopië met een vriendelijke en gemoedelijke sfeer.
Vandaag over een uitstekend geasfalteerde weg gereden die zich door een prachtig bergachtig landschap slingerde. Er moesten twee bergpassen van 2500m overwonnen worden, maar de snelle afdaling maakte alles weer goed, daarna nog een vlakke 20km tot de eindstreep. Wij bevinden ons op een hoogte van 2000m en daardoor is de temperatuur, tussen de 17 en 35 graden, aangenamer, maar s'avonds moet je wel warme kleren aantrekken.
Vorige week vrijdag (9 feb.) hebben wij de Sudan/Ethiopië grensplaats Metema verlaten en zijn geleidelijk van 900m omhoog geklommen naar het Ethiopische hoogland.
De twee dagen die wij nodig hadden om in Gonder te komen behoren tot de zwaarste die wij tot nu toe hebben gehad. Elke dag over slechte kiezel en keien wegen met behoorlijk lastige bergpassen. Hierdoor hadden wij lange, stoffige en vermoeiende dagen. Aangezien ik in Hasa Heisa wat last van mijn maag had, deed ik het de laatste dagen in Sudan rustig aan en daar had ik nu baat bij.
Veel mensen in de groep hebben last van darm problemen maar ik voel mij nu goed. Hoe verder wij Ethiopië in rijden hoe mooier het landschap wordt: bergen, rotswanden, bomen, allerlei grassen, bebouwde akkers, er is ongelooflijk veel te zien. Wij komen door kleine dorpjes of groepjes hutten waar wij herhaaldelijk een "coke stop" maken om onze watervoorraad aan te vullen met drinkwater uit flessen, een noodzaak om de dag door te komen. De mensen zijn vriendelijk en behulpzaam, maar hebben de neiging om je heen te dringen en dat is niet altijd prettig. De kinderen daarentegen bedelen veel en proberen tegelijkertijd de spullen van de fiets af te trekken. De laatste dagen zijn er tijdens de "coke stop" verscheidene fietscomputers, pompjes en de inhoud van zadeltasjes gestolen.
Vorige week vrijdag (9 feb.) hebben wij de Sudan/Ethiopië grensplaats Metema verlaten en zijn geleidelijk van 900m omhoog geklommen naar het Ethiopische hoogland.
De twee dagen die wij nodig hadden om in Gonder te komen behoren tot de zwaarste die wij tot nu toe hebben gehad. Elke dag over slechte kiezel en keien wegen met behoorlijk lastige bergpassen. Hierdoor hadden wij lange, stoffige en vermoeiende dagen. Aangezien ik in Hasa Heisa wat last van mijn maag had, deed ik het de laatste dagen in Sudan rustig aan en daar had ik nu baat bij. 
Woensdag 14 februari, een korte rit van 60km door een heuvelachtig landschap op 1700 tot 1900m hoogte.Ik voel me goed en race met het tandem team en kom een paar seconden voor hun over de eindstreep voor het hotel, op de 6de plaats. De tandem, bereden door de Kenianen Joash (de ogen) en Douglas (blind geworden door de aanval op de Amerikaanse ambassade in Nairobi), is een goede fietsmaat voor mij. Zij klimmen langzaam zodat "Musee" (oude man in Swahili), zoals Douglas mij noemt, het tempo bij kan houden, en rijden razend snel op de vlakke stukken en de afdalingen.
In hun slipstream behaal ik snelheden die ik niet voor mogelijk heb gehouden. Zo snellen wij door een prachtig landschap net onder de 2000m. Van de hoogte schijnen wij geen last meer te hebben, de laatste week hebben we goed aan het klimaat kunnen wennen. De middag wordt zoals gewoonlijk doorgebracht met eigen- en fietsonderhoud. Er worden ook plannen gemaakt voor de volgende dag om enkele kloosters op eilandjes in het Tana meer te bezoeken en de watervallen van de Blauwe Nijl te bezichtigen. Ook moeten wij ons klaarmaken voor de Valetine's party vanavond waar wij als "iets met een P" moeten verschijnen. De twee gezonde Hollanders verenigen zich met Gunther uit België en vormen 
de "PPP", de "Pedaleurs Protest Party". Wij Hollanders/Vlaming vinden dat we ergens tegen moeten zijn, maar "wat?" moet later nog vastgesteld worden.
feb. 16-17 Vanochtend toen ik opstond voelde ik mij een stuk beter en kon zelfs wat pap voor ontbijt eten. Toch maar besloten om met de door ziekte uitgedunde groep racers mee te gaan.De hele dag weer achter de tandem gereden en in een rustig tempo de 160km afgelegd. Ik voel mij nog steeds goed en ben niet moe. Alleen met eten moet ik het nog rustig aandoen. Vandaag zijn wij op een hoogte van 2722m geweest en hoe hoger wij kwamen hoe rijker en groener de natuur werd.Via Debre Markos kwamen wij vermoeid in het volgende kamp aan. We hadden een zware tocht van 149km, waarin veel steile beklimmingen en afdalingen, achter de rug. Gelukkig voel ik mij weer beter en mijn maag is ook tot rust gekomen.
Laat ik eens iets vertellen over de mensen en kinderen die wij onderweg tegenkomen en ons kampeerterrein.
De kinderen komen als bij toverslag uit het veld als wij langs rijden. Soms gedragen zij zich en zijn alleen nieuwsgierig, maar meestal vallen zij je lastig. De kleine plaaggeesten schieten uit het veld waar zij koeien, schapen en geiten aan het hoeden zijn, rennen de weg op waardoor zij een gevaar creëren vooral als wij met grote snelheid een helling afkomen. Meestal hebben zij zich strategisch, heuvel opwaarts, opgesteld. Terwijl je langzaam omhoog fietst wordt er van alle kanten "you, you, you" naar je geschreeuwd met een bepaald onplezierige klank. Volgens de paar Ethiopiërs die met ons mee fietsen is dit een onbehoorlijke manier van groeten in Ethiopië. Vervolgens vragen ze "wherarryougo", waarop wij antwoorden Addis Ababa nadat wij hun eerst zwaaiend met "salaam ' begroet hebben. Hiermee eindigt de conversatie en rijd je door. Helaas gebeurt het veel vaker dat zij met je mee rennen en op een irriterende manier om geld vragen. En als het even tegen zit krijg je niet alleen een barrage van woorden over je heen, maar ook stokken en stenen. Vandaag werd één van de deelnemers op een snelle afdaling geraakt door een steen waardoor een klein, behoorlijk bloedend, sneetje naast zijn linker oog ontstond. Gelukkig hervond hij snel zijn balans omdat hij, voor een moment, even van slag was. De laatste 5km naar het kamp werden onder voortdurend hekelen afgelegd. De irritatie was zo groot geworden dat ik zwoer nooit meer een cent aan hulp voor Ethiopië uit te geven. Daarentegen gedragen de volwassenen zich heel anders.
De wegen zijn vol met mensen die beladen zijn met goederen of dieren naar de markt brengen. Vriendelijk en glimlachend beantwoorden zij onze begroeting met een hoofdknikje en vaak worden wij vrolijk aangemoedigd.
Maar, ook zij kunnen een probleem op de weg zijn. De mensen zwieren over de weg zonder naar links of rechts te kijken, met als gevolg dat er vandaag twee ongelukken zijn gebeurd met voetgangers. Zelf was ik bijna bij een aanrijding betrokken. Ik zat weer achter de tandem en met een vaartje van 50k/u denderden wij de helling af, terwijl de bevolking juist omhoog liep naar de stad die wij net hadden verlaten. Voortdurend rinkelden onze fietsbellen en daarbij schreeuwde ik steeds joe-hoe. Deze combinatie werkte goed, want de mensen gingen op tijd opzij. Af en toe heb je voetgangers die de andere kant van de weg aantrekkelijker vinden, en zij springen naar de overkant. Vandaag besloot een oude man dit te doen. Zonder te kijken en zonder te luisteren naar de waarschuwingen van zijn medereizigers stak hij de weg over. De tandem kon niet meer stoppen en vloog bovenop de man. Gelukkig kon ik zelf nog net naar links uitwijken. Grote consternatie, tientallen mensen stonden rond de gewonde man, maar mijn zorg ging eerst uit naar Joash en de blinde Douglas. Zij waren er met wat schaafwonden en blauwe plekken goed vanaf gekomen. De tandem kon ook snel gerepareerd worden. Een NGO pick-up truck die was gestopt nam de man mee naar een kliniek. Later hoorden wij dat hij gelukkig ook alleen blauwe plekken had.
Om een beetje privacy te hebben is de omgeving van het kamp afgezet met oranje touw. Over het algemeen respecteert de bevolking de afbakering, maar af en toe moet zij er aan herinnerd worden om achter het touw te blijven. Niets ontgaat hun aandacht en vervolgens wordt alles druk besproken. Vanavond stond er een groep kinderen aan de rand van het kamp te zingen. Een jong kind fungeerde als voorzanger en de rest herhaalde de woorden en de melodie, klappend in hun handen, ritmisch dansend en meewiegend. Wat een show, hierdoor ben ik weer van gedachte veranderd over hulp aan Ethiopië!
Na zonsondergang gaan de mensen naar huis om met zonsopgang weer terug te keren en naar de vreemde bezigheden van deze witte mensen te kijken.
In hun slipstream behaal ik snelheden die ik niet voor mogelijk heb gehouden. Zo snellen wij door een prachtig landschap net onder de 2000m. Van de hoogte schijnen wij geen last meer te hebben, de laatste week hebben we goed aan het klimaat kunnen wennen. De middag wordt zoals gewoonlijk doorgebracht met eigen- en fietsonderhoud. Er worden ook plannen gemaakt voor de volgende dag om enkele kloosters op eilandjes in het Tana meer te bezoeken en de watervallen van de Blauwe Nijl te bezichtigen. Ook moeten wij ons klaarmaken voor de Valetine's party vanavond waar wij als "iets met een P" moeten verschijnen. De twee gezonde Hollanders verenigen zich met Gunther uit België en vormen de "PPP", de "Pedaleurs Protest Party". Wij Hollanders/Vlaming vinden dat we ergens tegen moeten zijn, maar "wat?" moet later nog vastgesteld worden.feb. 15 Mijn optimisme over het niet hebben van darmproblemen is in rook opgegaan. Op onze rustdag in Bahar Dar in het Dib Anbessa hotel ben ik verschrikkelijk ziek geworden. (nee, ik heb niet teveel op het feest gedronken!). Net na middernacht tot het middaguur op donderdag kwam mijn lichaam in alle hevigheid in opstand. Al voelde ik me nog zo belabberd, ik ben toch maar begonnen om zoveel mogelijk water met OHR (tegen uitdroging) te drinken en digestive koekjes te eten die ik de dag ervoor gekocht had. Het viel niet mee! Rond 5 uur 's middags ben ik opgestaan, heb mij opgefrist en ben wat door het hotel gaan lopen. Met veel moeite 's avonds 5 lepels risotto gegeten, en later nog een banaan, dat ging wat beter. Mijn spullen voor de volgende dag klaargemaakt, want ik ging ervan uit dat ik wel weer in orde zou zijn, en toen snel naar bed.
Laat ik eens iets vertellen over de mensen en kinderen die wij onderweg tegenkomen en ons kampeerterrein.
De kinderen komen als bij toverslag uit het veld als wij langs rijden. Soms gedragen zij zich en zijn alleen nieuwsgierig, maar meestal vallen zij je lastig. De kleine plaaggeesten schieten uit het veld waar zij koeien, schapen en geiten aan het hoeden zijn, rennen de weg op waardoor zij een gevaar creëren vooral als wij met grote snelheid een helling afkomen. Meestal hebben zij zich strategisch, heuvel opwaarts, opgesteld. Terwijl je langzaam omhoog fietst wordt er van alle kanten "you, you, you" naar je geschreeuwd met een bepaald onplezierige klank. Volgens de paar Ethiopiërs die met ons mee fietsen is dit een onbehoorlijke manier van groeten in Ethiopië. Vervolgens vragen ze "wherarryougo", waarop wij antwoorden Addis Ababa nadat wij hun eerst zwaaiend met "salaam ' begroet hebben. Hiermee eindigt de conversatie en rijd je door. Helaas gebeurt het veel vaker dat zij met je mee rennen en op een irriterende manier om geld vragen. En als het even tegen zit krijg je niet alleen een barrage van woorden over je heen, maar ook stokken en stenen. Vandaag werd één van de deelnemers op een snelle afdaling geraakt door een steen waardoor een klein, behoorlijk bloedend, sneetje naast zijn linker oog ontstond. Gelukkig hervond hij snel zijn balans omdat hij, voor een moment, even van slag was. De laatste 5km naar het kamp werden onder voortdurend hekelen afgelegd. De irritatie was zo groot geworden dat ik zwoer nooit meer een cent aan hulp voor Ethiopië uit te geven. Daarentegen gedragen de volwassenen zich heel anders.
De wegen zijn vol met mensen die beladen zijn met goederen of dieren naar de markt brengen. Vriendelijk en glimlachend beantwoorden zij onze begroeting met een hoofdknikje en vaak worden wij vrolijk aangemoedigd.
Na zonsondergang gaan de mensen naar huis om met zonsopgang weer terug te keren en naar de vreemde bezigheden van deze witte mensen te kijken.
feb.18 Gedurende de nacht hebben wij een zware onweersbui gehad met veel regen. Aangezien ons kamp was opgezet op kleigrond duurde het niet lang of wij liepen allemaal rond met grote kluiten klei aan onze schoenen. Het viel niet mee om die troep van je fietsschoenen af te krijgen.
We begonnen met een korte rit van 13km tot waar de afdaling naar de bergkloof begint en het asfalt ophoudt. Negentien kilometer afdalen over een hoogte verschil van 1000m, naar de brug over het diepe ravijn van de Blauwe Nijl, toen weer 21km stijgen tot 1200m over het meest verschrikkelijke wegdek dat je je kunt voorstellen. Wij werden beloond, dankzij de regen van de afgelopen nacht, met fantastische vergezichten. Het kamp wordt opgezet op het terrein van CPAR (Canadian Physicians Aid and Relief) met een prachtig uitzicht over het ravijn.'s Avonds hebben wij weer een onweersbui met enorme stortregen gehad. Volgens de mensen hier is het zeer zeldzaam dat er nu regen valt!
Over twee dagen, met redelijk korte ritten van 90 en 120km, komen wij in Addis Ababa aan.
Over twee dagen, met redelijk korte ritten van 90 en 120km, komen wij in Addis Ababa aan.
ETHIOPIE Reisverslag (2) ; dag 38 t/m 42
- Gemaakt op vrijdag 23 februari 2007 15:53
- Geschreven door Jan Eisenloeffel
feb.19-20 Na twee zware dagen bereikten wij Addis Ababa. Het was dit keer niet het wegdek, want wij reden over een fantastisch stuk asfalt. Velen van ons zijn nog steeds niet hersteld van de afgelopen, veeleisende, dagen. Vooral de tijdrit 1200m omhoog in het Blauwe Nijl ravijn, van 1500m naar 2700m, voelden wij nog in onze benen. Fietsen op deze hoogte valt niet mee en zeker niet als je boven de 3000m komt. Maar, de grootste spelbreker was dit keer de wind, die we al die dagen tegen hadden.
Al met al ben ik erg onder de indruk van het prachtige, rijke landschap. Het is wonderbaarlijk om op deze hoogte (en in het droge seizoen) zulke groene velderijen, plantages en veel vee in de weide te zien. En dan heb ik het nog niet eens over de fantastische vergezichten. Ik heb al een mooi plekje gevonden als ik nog eens besluit om een stulpje in Ethiopië te bouwen. Tachtig kilometer van Addis Ababa, op een vlak stuk terrein uitziend over een breed ravijn van een zijrivier van de Blauwe Nijl. Er staan al een aantal rieten hutten en de man die daar met zijn familie woont zei in goed Engels dat hij ons graag als buren wil verwelkomen! (Sophia moet hier toch even overnadenken, red.)
feb.21 De derde hoogst gelegen hoofdstad van de wereld Addis Ababa (= prachtige bloem) ligt in de centrale hooglanden van Ethiopië op en hoogte van 2400m en heeft een comfortabel, gematigd klimaat met af en toe een tropische stortbui. Wij streken neer in de prachtig tuin van het Guennet Hotel en konden onze tenten tussen de bomen opzetten. In deze omgeving genoten wij van een vrije dag. Tenminste dat proberen wij, want veel rust krijgen we meestal niet omdat ervan alles moet gebeuren. Een bezoek aan de markt en omgeving werd er nog even tussendoor gedaan. Gelukkig vond ik een fotozaak om een paar afdrukken te laten maken van een foto van een familie die mij, op een moeilijk en erg heet deel van de weg van Metema naar Gonder, onderdak en verkoeling bood. Hun kleinzoon gaf mij het adres van zijn middelbare school omdat het hutje langs de weg waar zij wonen geen adres heeft.
feb.22 Twaalf kilometer lang reden wij in konvooi Addis Ababa uit, daarna kon iedereen weer zijn eigen tempo rijden. De rit ging langzamer dan gewoonlijk omdat veel rijders zich nog niet 100% voelden. Ik zat lekker in mijn vel en daardoor waren de 98km een ontspanning voor mij. De finish en het kamp waren prachtig gelegen in een (met koeienvlaaien!) weide met uitzicht op een meer bij het kleine plaatsje Koka. Wij kwamen allemaal vroeg aan en hadden de hele middag om van deze onverwachte luxe (rust) te genieten. Voor het avondeten fietste ik nog even een kilometertje met onze Ethiopische rijders Addis en Mamush naar Koka voor een paar biertjes uit het vat.
feb.21 De derde hoogst gelegen hoofdstad van de wereld Addis Ababa (= prachtige bloem) ligt in de centrale hooglanden van Ethiopië op en hoogte van 2400m en heeft een comfortabel, gematigd klimaat met af en toe een tropische stortbui. Wij streken neer in de prachtig tuin van het Guennet Hotel en konden onze tenten tussen de bomen opzetten. In deze omgeving genoten wij van een vrije dag. Tenminste dat proberen wij, want veel rust krijgen we meestal niet omdat ervan alles moet gebeuren. Een bezoek aan de markt en omgeving werd er nog even tussendoor gedaan. Gelukkig vond ik een fotozaak om een paar afdrukken te laten maken van een foto van een familie die mij, op een moeilijk en erg heet deel van de weg van Metema naar Gonder, onderdak en verkoeling bood. Hun kleinzoon gaf mij het adres van zijn middelbare school omdat het hutje langs de weg waar zij wonen geen adres heeft.
feb.22 Twaalf kilometer lang reden wij in konvooi Addis Ababa uit, daarna kon iedereen weer zijn eigen tempo rijden. De rit ging langzamer dan gewoonlijk omdat veel rijders zich nog niet 100% voelden. Ik zat lekker in mijn vel en daardoor waren de 98km een ontspanning voor mij. De finish en het kamp waren prachtig gelegen in een (met koeienvlaaien!) weide met uitzicht op een meer bij het kleine plaatsje Koka. Wij kwamen allemaal vroeg aan en hadden de hele middag om van deze onverwachte luxe (rust) te genieten. Voor het avondeten fietste ik nog even een kilometertje met onze Ethiopische rijders Addis en Mamush naar Koka voor een paar biertjes uit het vat.feb.23 Vandaag weer een vlakke rit en niet zo snel omdat de vijf snelle racers er nog niet zo'n zin in hadden. In een rustig, maar lekker tempo naar de lunch op 55km. Ik reed gewoon door (had een stevig ontbijt genomen en een extra energie reep mee). Hield zo'n gangetje van 33k/u vol, maar werd na 15 km door de tandem ingelopen die ook een kans zagen om op dit vlakke traject een ritzege binnen te halen. Samen reden wij in hoog tempo naar de finish die zij met een wiellengte van mij wonnen. Helaas voor mij, ging de sprint omlaag en dan zijn zij niet te verslaan. Wij kampeerden, in een "resort Ethiopian style", op gras onder de bomen met zicht op Lake Langano. Na het avondeten zit ik op een overdekt terras onder het genot van een kop koffie (die erg goed is in Ethiopië) dit verhaal te schrijven terwijl er zich weer een gigantisch onweer aan het opbouwen is. Het regent trouwens al! Dat wordt straks nat worden als ik naar de tent ga.
ETHIOPIE Reisverslag (3) : dag 43 t/m 48
- Gemaakt op woensdag 28 februari 2007 00:00
- Geschreven door Jan Eisenloeffel
- feb.24 De volgende dag (43) bleek een zware dag wegens het vele steile klimwerk, bovendien werkte mijn "motor" niet. Ik voelde dat al bij de eerste klim, waarschijnlijk nog vermoeid van de dag ervoor en de slechte nachtrust. Reed gewoon mijn eigen tempo en bleef tot mijn voldoening de tandem ruim voor. Gisteren reden wij door Shasemene, het dorp dat wereldwijd bekend is omdat de Rasta beweging hier zetelt en Bob Marley er ook "woont" en bijvoorbeeld begin februari zijn verjaardagsconcert heeft gegeven.
feb.26-28 De volgende dagen werd het terrein veel makkelijker omdat wij geleidelijk afdaalden en het terrein zacht glooiend werd met veel minder steile hellingen en minder verticaal per dag. Het landschap varieert sterk met de grondsoort. Op de rode aarde is alles weelderig begroeid, op zand/steengrond is het landschap veel weidser door de vergezichten. Ook de bevolking dunt erg uit d.w.z. dat er plots hele stukken weg zijn zonder mensen en vooral geen schreeuwende kinderen.
De volgende drie dagen fietsen wij naar het Marsabit Park in Kenia onder extreme omstandigheden, zeer slechte wegen en hoge temperaturen. Vandaar dat deze sectie "meltdown madness" heet.
fotoboek
