Namibië, officieël de Republic of Namibia, ligt in zuidelijk Afrika aan de Atlantische kust. In 1990 werd het onafhankelijk van Zuid-Afrika. Namibië is in grootte vergelijkbaar met Pakistan en is, na Mongolië, het dunst bevolkte land van de wereld.
Het Namibische landschap bestaat voor twee derde uit woestijn, de Kalahari en de Namibwoestijn, gescheiden door de centrale hooglanden, met de Konigstein als hoogste punt (2606m). Een opmerkelijke strip land in het noordoosten, de Caprivi Strip, is het overblijfsel van een smalle afgebakende doorgang (voor de Duitse overheersers) naar de Zambesi rivier.
Het klimaat varieërt van woestijn tot subtropisch en is over het algemeen heet en droog; neerslag is spaars en onregelmatig. De koude, naar het noorden stromende Berguela stroming is gedeeltelijk verantwoordelijk voor de schaarse neerslag.
Behalve de hoofdstad Windhoek in het midden van het land, zijn ook havensteden zoals Walvis Bay, Grootfontein, en de stad Keetmanshoop belangrijk.
De economie is erg afhankelijk van het delven en verwerken van mineralen voor de export. Namibië is de vijfde producent van uranium in de wereld. Ongeveer de helft van de bevolking is afhankelijk van de landbouw. Echter, het grootste deel van de bevolking leeft in diepe armoede vanwege de grote werkeloosheid.
Wij hebben en rustdag in AiAis. Nou ja rustdag, er is altijd zoveel te doen dat er van echt rust niet veel komt. Wij zitten niet op de fiets dat is het verschil. Zitvlak en benen kunnen zich wat herstellen. Vanaf hier nog maar 1000km, 7 dagen rijden door Zuid-Afrika en we zijn er: Kaapstad!
De omgeving vanaf Windhoek, is erg kaal, ruig en mooi geweest. Sinds eergisteren, even voorbij Keetmanshoop (weer zo'n mooie naam waar je met wat fantasie zoveel dingen achter kan zoeken) rijden we weer eens een stuk over dirtroads naar AiAis wat toch veel mooier is dan over asfalt. Bovendien zijn de dirtroads hier van zo'n goede kwaliteit (door veel "grading") dat hele stukken gladder zijn dan asfalt. Dat maakt het veel plezieriger rijden. AiAis ligt aan de voet van de 85km lange Fish River Creek Canyon die ik gisteren bezocht heb, na een 32km omweggetje, op weg hierheen. Het is na de Grand Canyon in de VS de grootste canyon ter wereld.
Het is, na een paar koelere dagen bij de overgang van Botswana naar Namibië, sinds onze rustdagen in Windhoek weer erg warm. 's Ochtends als wij voor zonsopgang opstaan zo rond de 15 graden en tegen de tijd dat wij finishen, in de vroege middag, tussen de 35 en 40 graden. Veel drinken is dan erg belangrijk. Ik eet enorme hoeveelheden om de verfietste caloriën weer aan te maken. De laatste keer dat ik mij woog, dat was voor de vlucht over de Okavanga Delta, kwam ik op 66.5 kilo, een aardige reductie van de ca. 72.5 die ik in Nederland woog. Voel mij er erg goed bij en hoop mijn eet- en koekjeslust, als ik weer thuis ben, te kunnen bedwingen.
Sinds we in Namibië zijn voel ik mij, al ga ik alsmaar verder weg, een beetje thuis omdat de meeste plaatsnamen "Nederlands" zijn, en er door de mensen Afrikaans gesproken wordt wat met enige moeite wel te volgen is. Ik praat gewoon maar Nederlands of Duits terug en word dan nog begrepen ook!
 
In chronologische volgorde wat info en opmerkingen over de rit door Namibië.
dag 104: Buitepos (aan de grens met Botswana) naar Witvlei.
Wij zitten nog steeds hoog op 1350m, de temperatuur tijdens de rit van 164km stijgt van 17 naar 40 graden. Na de lunch net voorbij Gobabis word ik op de enige heuvel van de dag "gelost" en veroordeeld to 2,5 uur rijden tegen een harde wind in! Verdorrie, had Adrie op de top van die heuvel niet even kunnen inhouden, ik zat maar 20m achter hun voordat de steile afdaling begon. De vaart die de groep dan maakt haal ik niet op mijn eentje. Ik verlies op die manier ook nog eens 30 min. op Andrew die mij hard op de hielen zit voor de vierde plaats in het algemeen klassement. Walter heeft voor mij in Gobabis US$ 100 gewisseld voor N$ 660, zodat ik wat lokaal geld op zak heb. Slaap die nacht slecht wegens harde muziek tot diep in de nacht uit het café aan de overkant van de weg. 

dag 105: Witvlei naar Windhoek.
Bij opstaan is het koud, maar 11 graden dus lange mouwen tot de lunch onder mijn fietsshirt. Het is weer eens een mooie ochtend op een goede weg die iets heuvelachtiger wordt. De race eindigt vandaag bij de lunch op 89km. Ik verlies de sprint met Eva om de derde plaats met een bandje. Gunther (een fiets-natuurtalent) heeft het wel gezien. Hij zit ruim voor mij op de derde plaatsin het algemeen klassement en zijn doel is die te behouden op zo'n makkelijk mogelijke manier. Hij had Eva en mij er zo uit kunnen rijden. De rit van 70km naar Windhoek wordt een stuk zwaarder door ruim 400m hoogte die wij moeten overbruggen (max. Hoogte is 1790m!) en de harde tegenwind. Adrie en Chris houden Eva, David en mij dat hele stuk uit de wind! Het is een wonder dat David mee kan komen op dit moeilijke stuk, als hij zijn overtollige kilo'tjes kwijtraakt wordt hij een (fiets)topper. Het laatste stuk naar Windhoek gaan wij weer 200m omlaag naar de 1550m hoogte waarop Windhoek ligt. Ons kamp is in de Arebbush Lodge/Camping waar ik, voor de twee dagen dat wij hier zullen zijn, met David een prachtige kamer deel. Een goed bed, een ruime douche met een forse straal heet en koud water, wat een luxe! Mijn fiets had ik aan eigenaar Patrick van fietswinkel, Cycology Cycles (de eerste echt goed uitgeruste fietswinkel tot hier in Afrika!!), meegegeven om de bergop, hardtrappend, kraakgeluiden te verhelpen. De hele bracket moet vervangen worden, reparatie van de oude was niet meer mogelijk door verregaande corrosie en slijtage. Daar ontmoet ik Mannie na zijn trainingsrit, een prof die de TransAlp tweemaal gewonnen heeft; wanneer ik hem over onze rit en EFI vertel komt hij lakoniek uit de hoek met de opmerking dat wij ons beter FCP's kunnen noemen, F(...ing) C(razy) P(eople).

 

Ik ben nu (al de tweede rustdag) in Windhoek, Namibië, waar we aan de rand van de stad in de (mooie) Arebbush Travel Lodge kamperen. Ik heb maar weer een kamer genomen die ik met een van de andere deelnemers, David een Zuid Afrikaan die de afgelopen jaren in Zurich heeft gewerkt, deel. Windhoek doet plotseling erg westers aan en het Afrikaanse vleugje, dat in de stadjes en dorpen tot nu toe aanwezig was, is eigenlijk verdwenen. Gisteren was ik naar een shopping mall gegaan en je waant je in de malls van Noord Amerika. Windhoek ligt vrij hoog op zo'n 1600m. De heuvelachtige en droge, met kleine bomen en struiken begroeide omgeving, evenals het klimaat, doet mij denken aan Arizona. Ik zou hier best kunnen wonen! Voor $100,000 heb je al een mansion. Het arbeidsloon dat ik bij de fietszaak (de eerste goed uitgeruste zaak die wij in heel Afrika zijn tegengekomen) voor een reperatie moest betalen is ca. Euro 12/uur.
Morgen gaat het verder naar AiAis (het Fish River Creek gebied), 5 dagen fietsen, een rustdag, en dan het laatste stuk van 7 dagen naar Kaapstad! Dan zit de rit erop. Ik hoor dat het steeds westerser wordt en, behalve nog 2 bushcamps, er in travellodges/campings wordt overnacht. Ik laat het hier weer even bij en rapporteer wel weer als ik in AiAis ben, tenzij er onderweg nog vreselijk interessante dingen gebeuren.

 

dag 106 en 107: twee rustdagen. Ben zo gewend aan 5 uur opstaan dat een uurtje extra tot 6 uur een hele weelde is. Leer veel over rugby daar David uit Z.A. de wedstrijden voor de world finals op de TV bekijkt, terwijl ik het verhaal over Botswana schrijf en allerlei besonges doe die nu eenmaal gedaan moeten worden. Eet en drink veel, en lekker; rek/strek/masseer been- en bilspieren, bekijk op de fiets Windhoek, etc. George komt weer bij ons na enigszins hersteld te zijn van zijn val in een put in Livingstone. Voorlopig fietst hij halve dagen.
dag 108: Windhoek naar bushcamp (ri. Kalkrand, voor Rehoboth), 152km met een gemiddelde snelheid van bijna 35km/u.
Op om 5 uur, warme douche om soepel te worden. Het is maar 11 graden dus weer lange mouwenshirt onder het fietshemd. Patrick van Cycology Cycles doet nog snel wat aan mijn voorderailleur die teveel naar buiten staat en de ketting van het blad gooit. Na Windhoek weer de heuvelachtige, kale en woeste omgeving in, omhoog naar 1765m, dan omlaag naar ca. 1200m waar wij op 85km de luch nuttigen. Na de lunch gaat het hard verder met uiteindelijk slechts Adrie, Chris, Eva en ik over. Eva en ik, bij het zien van de finishvlag, komen uit het wiel van Adrie en Chris en sprinten zij aan zij een lange sprint, onder de luide aanmoedigende kreten van beide heren, naar de finish. Deze keer heb ik betere benen en pak mijn derde dagoverwinning van deze TdA!

dag 109: bushcamp naar bushcamp (de laatste!) bij het station van Gibeon, een rit van 176km, gemiddeld 39km/u. Vanochtend is het wel erg koud met maar 9 graden. Weer mooi weer, goede weg die over de hele rit ruim 200m daalt. Groot peleton bij vertrek, maar bij de lunch op 80km door het hoge tempo slechts Adrie, Chris, Eva en ik over. Na de lunch is er op 120km een drinkstop ingevoegd waarna door het wel erg hoge tempo van rond de 50km/u Eva er ook afvalt (verzet niet groot genoeg) en wij met z'n drieën finishen. Adrie wint de sprint en ik als derde. Bij het station is een goed onderhouden kerkhofje met grafstenen en monumenten voor Duitse gevallenen in schermutselingen in de periode 1905 en 1915.
dag 110: bushcamp Gibeon naar Garas Park campsite (ook Quiver Tree Camp) ca. 20km voor Keetmanshoop.
Met 14 graden wat minder koud dan de vorige dagen. Vandaag 151km op een vlakke en goede weg, zoals de vorige dagen een zeer kale omgeving. Weer een groot peleton bij aanvang, maar bij de lunch slechts een paar over. Na de lunch gaat het 200m omhoog en krijg ik een lekke voorband. Een stukje staaldraad blijkt de boosdoener, behalve de tijd nodig voor reparatie is mijn tempo alleen een stuk lager dan in het peleton. De tandem die vandaag weer eens goed meedoet wint zo 15 min. op mij, voor het algemeen klassement niet zo belangrijk, maar voor deze laatste sectie naar Kaapstad wel. Het Garas Park is wel een bijzondere camping, eenvoudig maar goed uitgerust met wonderlijke "beelden" langs de 500m lange zanderige oprit door het kale landschap. Ook zie ik de Quiver Tree (Pijlkokerboom) voor het eerst.

Bij opstaan een wat aangenamere temperatuur van 15 graden en natuurlijk weer prachtig weer. Na de start om 6:30 uur, 20km omlaag naar Keetmanshoop (tweede stadje van Namibië), rechts af de B4 op en op 54km links af de D545 op. Hier eindigt het asfalt en kunnen we weer eens op een ongeplaveide weg (dirtroad) rijden. Het betere werk, vooral omdat deze wegen hier heel goed onderhouden en gevlakt worden. Sommige stukken zijn gladder dan asfalt. Via de Naute Dam naar de lunch op 85km. Eva, de tandem en ik gaan samen verder en als zo'n 15km verder, op de C12, Adrie, Chris en Gunther ons voorbijgaan, springen wij deze keer niet mee. Wij gaan in redelijk tempo verder, stoppen hier en daar voor foto's en om de ruige, droge, kale omgeving en vergezichten te bewonderen. Bij de steile klimmen voor het plaatsje Holoog laat ik de anderen achter mij en omdat zij geen moeite doen weer bij mij te komen besluit ik het laatste stuk naar de finish er hard vandoor te gaan om weer wat tijd op de tandem terug te pakken. Dat lukt goed! Canyon Roadhouse is weer een goed uitgeruste plek met een goede keueken, bar, douches etc, waar het fijn kamperen is.
dag 112: Canyon Roadhouse camping via bezoek aan Fish River Creek Canyon naar AiAis Resort/Camping. Vandaag geen race dag wegens bezoek aan deze Canyon, na de Grand Canyon in de VS, de grootste ter wereld. Op de weg erheen rennen drie gemsbokken voor mij de weg over. Het wordt de hele dag genoemen een prachtige rit van 112km door spectaculair kaal, woestijachtig, dor landschap met hier en daar een Quiver Tree, en voor ons fietsers zo belangrijk een gladde onverharde weg met de wind in de rug. Het AiAis resort uit de jaren 70 is wat gedateerd, maar heeft verder wel alles wat jenodig hebt. Deel een kamer met George, lekker koel met airco terwijl het buiten overdag bijna 40 graden wordt.
dag 113: AiAis rustdag.
Slaap wat langer tot ik om 6:38 wakker word. Mijn eerste gedachte is dat ik normaal al 10 minuten op de fiets gezeten had, ik draai mij nog eens, voor een kwartiertje, om. Daarna opstaan, ontbijt in het retaurant, kijken naar mijn stoffige fiets en besluit slechts de ketting te oliën, de was doen (volgorde belangrijk om weer schone vingers te krijgen), dit verslag schrijf, weer wat eet, enz. Het lijkt waarachtig een echte rust(ige) dag te worden!

Morgen gaan wij verder met eerst een tijdrit, daarna de grens over naar het laatste land van deze tocht, Zuid-Afrika. Dan nog 6 dagen naar Kaapstad!!!