OP 24 oktober, 1964 werd Noord-Rhodesië onder de naam Zambia een onafhankelijke republiek met Kenneth Kaunda als president. Het land dankt zijn naam aan de Zambezi rivier.
Zambia is een, rondom ingesloten, land in zuidelijk Afrika met een tropisch klimaat en bestaat hoofdzakelijk uit hoog tafellandschap met wat heuvels en bergen. Met 752.614 km2 (± 12 miljoen inwoners), staat het op de 39ste plaats van grootste landen ter wereld en is net iets groter dan de US staat Texas.
De afwatering in Zambia vindt plaats door twee belangrijke rivierbekkens: het Zambezi stroomgebied in het zuiden, en dat van de Congo rivier in het noorden. De Zambezi rivier valt 100m over de 1.6km brede Victoria Waterval in de zuidwestelijke hoek van het land, en voorziet het Kariba meer van water.
Zambia was een middeninkomen land, maar begon in de jaren zeventig van de vorige eeuw naar armoede af te glijden toen de koperprijzen vielen op de wereldmarkten. De hedendaagse Zambiaanse regering streeft naar economische verscheidenheid om zo de economische afhankelijkheid van de koperindustrie te verminderen. Dit initiatief tracht andere componenten van Zambia's rijkdommen te exploiteren door het bevorderen van landbouw, toerisme, delven van edelgesteenten, en waterkracht. De regering heeft recentelijk vergunningen verleend aan internationale bedrijven om de mogelijkheden naar delving van nikkel en uranium te onderzoeken.
Echter, de snelheid van de economische groei is niet opgewassen tegen de bevolkingsaanwas of problemen die betrekking hebben op HIV/AIDS, waardoor een grote financiële druk op regeringsbronnen ligt. HIV/AIDS is het grootste probleem van het land en zal invloed blijven hebben op de economische, politieke, culturele, en sociale ontwikkeling van Zambia in de voorzienbare toekomst.

De streek waar we doorheen zijn gereden is in vergelijking met voorgaande gebieden erg landelijk. De weg slingert door heuvelachtig en schilderachtig gebied, is wat minder breed maar meestal van goede kwaliteit. Er zijn maar een paar bebouwde velden langs de weg, de meeste liggen wat verder naar achter. Savannah- en olifantgras groeit tot aan het asfalt en wordt door menselijke grasmaaiers in bedwang gehouden. Deze mannen slaan met een stok, waar een stuk ijzerdraad of mes is aan gebonden, heen en weer en houden, kilometer na kilometer, een vijf meter brede grasstrook kort. Dit deed mij denken aan de "najaarsschoonmaak" in de jaren '70 van de langlaufpaden rond onze skiclub in Morin Heights ten noorden van Montreal. We hebben af en toe een regenbui overdag gehad, en op een avond tijdens het eten een gigantische donderbui, maar dat is te verwachten tijdens het regenseizoen.

Een paar dagen geleden logeerden we bij de Bridge View Lodge aan de Luangwa rivier. George had een chaletje voor vier personen geregeld dat we konden huren voor $70, zij vroegen eerst het dubbele! Het wordt gerund door een ZA/Nederlander en zijn Engelse vrouw. Drie jaar geleden hebben zij het helemaal vervallen terrein in bezit genomen en er werkelijk een heel mooi ruw/eenvoudig project van gemaakt. In de rivier, die je vanaf het hoofdterras en over het zwembad heen ziet, zwemmen veel krokodillen. Hun hond is een paar weken geleden door een krok opgegeten toen hij wat ging drinken! In het ziekenhuis in het dorpje Luangwa (90km verderop) is er iedere week wel iemand die door een krok halfopgegeten binnen wordt gebracht! We vonden het zwembad ineens erg aantrekkelijk!

De mensen zijn hier net zo aardig, vriendelijk en ongedwongen als in Malawi. Ook hier spreken de meesten wel een woordje Engels dus een praatje is mogelijk. Opvallend is hoe vaak de mensen zich verontschuldigen, als je bijvoorbeeld bij een café stopt om iets te drinken en de weg ervoor is een beetje hobbelig dan verontschuldigen ze zich, volledig onnodig, voor de slechte conditie van de weg. Na een stop stapte ik weer op de fiets en duwde mijn pedaal flink naar beneden om vaart te krijgen, maar mijn achterwiel slipte op het gravel en ik viel. Onmiddelijk schoten mensen te hulp en zeiden "het spijt me, het spijt me", omdat ik op hun weg was gevallen.

Het is belangrijk om vol te houden als je hier iets wilt hebben. Ik zal een paar voorbeelden geven.
Ik wilde een hotelkamer hebben voor twee nachten tijdens ons verblijf in het Chainama Hotel. Volgens de TdA organisatie zou een een- of tweepersoonskamer US$48 per nacht kosten. Aangezien ik niemand had om een kamer mee te delen zei ik bij de balie dat ik alleen was, en dat we meestal maar US$15 - 25 per nacht betaalde afhankelijk van de faciliteiten, en dat ik bereid was om US$48 voor twee nachten te betalen. Ik werd naar het kantoor van de manager geroepen, vroeg hem hoe het met hem en zijn familie ging, vertelde over de tocht en de sponsoring, etc. Na wat "ge-hum" en "ge-hah" stemde hij met mijn voorstel in.
De volgende ochtend bij het ontbijt (bij de prijs inbegrepen) speelde zich het volgende af. Er stond koffie, thee, brood en jam, maar ook een glazen schaal en er lagen lepels. Ik vroeg waar de schaal voor was en kreeg te horen "voor de cornflakes, maar die waren op". Ik stelde voor dat ik dan in plaats daarvan een gebakken ei zou krijgen, want die waren tegen extra betaling te krijgen. Nee, dat ging niet want eieren zijn te duur! Ik hield vol dat ze dan maar de cornflakes in de winkel om de hoek moesten gaan halen. Binnen een minuut had ik een kom met flakes en melk, en op de buffettafel verscheen een, tot de rand toe gevulde, grote glazen schaal met cornflakes. Tijdens het ontbijt merkte ik dat de staf rijkelijk gevulde kommen voor zichzelf opschepte, ik neem aan dat ze de cornflakes voor zichzelf hadden willen houden.
Terwijl ik aan het schrijven ben wacht ik op een heerlijke Spaanse omelet voor de lunch, maar zoals ik al verwachtte, kwam de jongen terug om te zeggen dat de eieren op waren. Ik stelde voor dat ze dan maar wat eieren moesten gaan halen, en nu staat er een overheerlijke omelet voor mij.

De komende drie dagen rijden wij van Lusaka naar Victoria Falls (500km) en dan hebben wij twee dagen vrij om de omgeving te verkennen.

LUSAKA NAAR LIVINGSTONE!!!!EN EERSTE GEWORDEN!!!!

In drie dagen bijna 500km gereden en eerste geworden op de dagrit vanuit Lusaka, somt in een paar woorden de tocht op van Lusaka naar Livingstone. De weg gaat door hetzelfde plezierige, heuvelachtige terrein als de voorgaande dagen en is over het algemeen van goede kwaliteit. Het weer blijft goed en de mensen die we onderweg tegenkomen zijn uitermate vriendelijk. We kamperen bij bushcamps langs de weg; ik slaap en rust veel, en voel mij goed als ik 's ochtends om 5:00 uur opsta om mij klaar te maken voor het vertrek om 6:30 uur.
De eerste avond brachten we door bij de "Village Inn" zoals erop een klein bordje langs de doorgaande weg stond. Er staan wat redelijk uitziende gebouwen waar we onze tenten tussen zetten. Een groep jonge mannen zitten in een cirkel dichtbij de "Inn" en drinken gefermenteerde maismelk. Zij vertellen mij dat de omgeving "Holland" wordt genoemd omdat alles wat we zien door een Hollander is gebouwd. Hij is echter vertrokken en nu zitten zij met een probleem, want langzamerhand gaan de gebouwen en faciliteiten achteruit. Bij voorbeeld: er is een een-cylinder dieselmotor die de laatste 10 jaar niet meer gelopen heeft en volgens hun de nog bestaande pomp aandreef waarmee de nog bestaande watertoren werd gevuld en 10 boerderijen van stromend water voorzien werden. Zij weten niet hoe zij hem moeten maken! Het welwater wordt nu met de hand omhoog gepompt via een touw met knopen en ringen dat door een plastic pijpsysteem loopt. Als het tenminste werkt, want het is vaak kapot. Het kost heel wat energie om een emmer te vullen om je te wassen! Ze vroegen mij ronduit om te blijven, want ze hebben mannen zoals ik hard nodig. Hiermee bedoelen ze natuurlijk iemand die de dingen voor hun repareert, terwijl zij dronken worden van de gefermenteerde melk.

Op de eerste ochtend in Livingstone, we verblijven in de Livingstone Safari Lodge, bezoek ik de Victoria Falls, een werkelijk fantastische bezienswaardigheid. 's Avonds geniet ik van de zonsondergang over de Zambesi vanaf een unieke plek bij het Royal Livingstone Hotel, waar ik naderhand ook gegeten heb.

De Livingstone Lodge is in de afgelopen acht jaar door Tjisse Kamstra uit Friesland tot een mooie plek ontwikkeld. Hij heeft tot nu toe 11 chalets gebouwd en is met de 12de, de laatste, bezig. Die avond dwaalt George, met wie ik een chalet deel omdat we allebei "tent-moe" zijn, in de duisternis van het pad af en valt in een 3 meter diepe put op de bouwplek. Anderen horen hem kreunen van pijn en shock, en krijgen het voor elkaar om hem uit de put te halen en naar ons chalet te brengen. Zijn rug doet behoorlijk pijn, en hij krijgt een injectie om de spieren te ontspannen en de pijn te verlichten. Gelukkig heeft hij een behoorlijke nachtrust gehad. De volgende dag gaan we op zoek naar een dokter en worden er foto's van zijn rug gemaakt. Aan het eind van de dag hoort hij van een orthopedist dat het een verwonding aan de spieren is en niet aan het skelet, en dat is goed nieuws. George blijft een nacht voor observatie in de kliniek en komt de volgende ochtend terug naar de Lodge om te herstellen. Hij komt in Windhoek weer bij de groep om samen naar Kaapstad te fietsen.

Zeventien april (dag 95) is onze laatste dag in Zambia. Op weg naar de Kazangula Ferry, om de Zambesi over te steken naar Botswana, hebben we een time trial over 40km. De grootste verrassing is dat Eva als DERDE binnenkomt na Chris en Adrie, en hierdoor alle andere rijders verslagen heeft! Dan nog 10km naar de Kazangula Ferry, grensformaliteiten en 15km richting Kasane, Botswana, waar we ons kamp opzetten in het Thebe Safari Camp.

In de komende 5 dagen fietsen we hier vandaan eerst naar het zuiden, naar Nata en dan naar het westen, naar Maun. Dit gedeelte wordt de "elephant highway" genoemd omdat het niet ongewoon is om kuddes olifanten langs of over de weg te zien.